เฝ้ามองโยคะจากเรื่องรอบตัว
ขณะที่กำลังเล่าเรื่องอยู่นี้ ได้กลับมาที่ลำปางอีกครั้งหนึ่ง ทำให้นึกถึงเรื่องราวในครั้งแรกที่ได้เจอะเจอร้านขายน้ำเล็กๆในตัวเมืองลำปาง โดยตอนแรกคุณลุงเจ้าของร้านกับคุณป้าขายก๋วยเตี๋ยวกันมา แต่อยู่มาวันหนึ่งป้าก็ได้มาจากไป คุณลุงที่มีอายุมากแล้ว ทั้งไม่มีกำลังพอที่จะขายก๋วยเตี๋ยวต่อ จึงเปลี่ยนมาขายน้ำแข็งไสตามกำลังกายที่สามารถทำได้ การยังค้าขายเล็กๆ น้อยๆ อยู่นี้ ทำให้คุณลุงนั้นดูสดชื่นแข็งแรง กระปรี้กระเปร่า แต่ที่สำคัญกว่านั้นคือราคาที่ขายเป็นราคาที่ถูกมากเมื่อเทียบกับค่าครองชีพในกรุงเทพ
ในทำนองเดียวกัน เมื่อมองไปรอบๆ เมืองลำปาง เราจะพบว่าผู้คนหรือชุมชนในเมืองลำปางนั้น ค้าขายอย่างถ้อยทีถ้อยอาศัย ราคาค่าอาหารค่าครองชีพที่เกิดจากแรงงานของคนท้องถิ่นจะมีราคาที่ไม่สูงมาก ซึ่งเมื่อทุกคนพร้อมใจกันดำเนินชีวิตอย่างเกื้อกูลต่อกันแล้ว จึงทำให้เมืองเล็กๆ อย่างลำปางกลายเป็นเมืองที่รู้สึกอบอุ่นและเกื้อกูลต่อกัน
ย้อนกลับไปดูถึงเรื่องราวที่ร้อยเรียงเกี่ยวกับการฝึกโยคะ เช่นกัน เราจะพบว่าในการฝึกโยคะนั้นผู้ฝึกจำเป็นที่จะต้องเฝ้าสังเกตความเกื้อกูลทั้งทางกายและใจไปพร้อมๆ กัน และทุกครั้งที่ได้มีโอกาสนำฝึกโยคะ มักจะมีคำถามจากผู้เรียนเกิดขึ้นเสมอคือ เพราะอะไรถึงรู้สึกว่าฝึกอาสนะหรือท่าโยคะบางท่ายากจังเลย
ก็มักจะตอบด้วยการตั้งคำถามกลับ ให้นักเรียนช่วยกันคิดว่าในจำนวนท่าที่เราฝึกกันมาใน 1 ชั่วโมงครึ่ง มีกี่ท่าที่เรารู้สึกยากและมีกี่ท่าที่เรารู้สึกง่าย คำตอบที่ได้รับมักจะพบว่า ท่าที่ฝึกแล้วรู้สึกเป็นท่าง่าย ทำได้ง่าย มีจำนวนมากกว่าท่าที่ฝึกแล้วรู้สึกว่าเป็นท่ายาก
จากนั้นก็จะตั้งคำถามชวนคิดต่อไปว่า แล้วเพราะอะไรเราถึงเอาใจไปวางไว้กับสิ่งที่เราทำไม่ได้ ทำแล้วเกิดทุกข์ แทนที่เราจะใส่ใจไปกับสิ่งที่เราทำได้ง่าย ทำแล้วเกิดความสุขมากกว่าล่ะ
ฝากเป็นการบ้านให้นักเรียนกลับไปคิดต่อขณะฝึกท่าโยคะง่ายๆ ด้วยตนเองที่บ้านน่ะ
พบกันครั้งหน้าสวัสดีครับ